Przejdź do zawartości

Isidoro Díaz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Isidoro Díaz
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Isidoro Díaz Mejía

Data i miejsce urodzenia

14 lutego 1938
Acatlán de Juárez

Wzrost

168 cm

Pozycja

napastnik, pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1955–1968 Guadalajara 287 (58)
1968–1970 León (13)
1970–1971 Jalisco (4)
1971–1972 Naucalpan
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1960–1970  Meksyk 68 (16)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Isidoro "Chololo" Díaz Mejía (ur. 14 lutego 1938 w Acatlán de Juárez) – meksykański piłkarz występujący na pozycji skrzydłowego lub środkowego pomocnika.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Díaz pochodzi z miasta Acatlán de Juárez i początkowo równocześnie z grą w piłkę z sukcesami praktykował pływanie; został nawet mistrzem kraju w stylu dowolnym. Ostatecznie postawił jednak na futbol, rozpoczynając treningi w lokalnym amatorskim zespole o nazwie Club Social y Deportivo Juárez. Tam został zauważony przez jednego z wysłanników klubu Chivas de Guadalajara i jako siedemnastolatek przeniósł się do tej ekipy, gdzie z miejsca został włączony do pierwszej drużyny przez argentyńskiego szkoleniowca José Maríę Casullo[1]. W meksykańskiej Primera División zadebiutował w 1955 roku w przegranym 0:3 spotkaniu z Zacatepec i przez kolejne kilkanaście lat był kluczowym zawodnikiem osiągającej wielkie sukcesy drużyny Chivas, uznawanej za najlepszą w historii klubu i nazywanej "Campeonísimo"[2]. W swoim zespole początkowo występował na pozycji lewego skrzydłowego, lecz później przez długi czas występował na prawym skrzydle, wspomagając swoimi podaniami legendarny duet napastników tworzony przez Héctora Hernándeza i Salvadora Reyesa[3].

W sezonie 1956/1957 Díaz wywalczył z Chivas pierwszy zarówno w swojej karierze, jak i w historii klubu tytuł mistrza Meksyku, w tym samym roku triumfując także w rozgrywkach krajowego superpucharu – Campeón de Campeones. Obydwa te sukcesy powtórzył również zarówno dwa lata później, podczas sezonu 1958/1959, jak i w rozgrywkach 1959/1960. W sezonie 1960/1961 po raz trzeci z rzędu zdobył z ekipą prowadzoną przez Javiera de la Torre równocześnie mistrzostwo kraju i superpuchar, natomiast w rozgrywkach 1961/1962 czwarty raz z rzędu, a piąty ogółem zanotował tytuł mistrza Meksyku, a także zajął drugie miejsce w superpucharze. Wówczas także triumfował w pierwszej edycji najbardziej prestiżowych rozgrywek północnoamerykańskiego kontynentu – Pucharu Mistrzów CONCACAF. Podczas sezonu 1962/1963 zdobył z Chivas wicemistrzostwo Meksyku, przy równoczesnym triumfie w rozgrywkach krajowego pucharu – Copa México i zajęciu drugiego miejsca w superpucharze. W tym samym roku dotarł również do finału Pucharu Mistrzów, zaś w sezonie 1963/1964 wywalczył kolejne mistrzostwo Meksyku i zdobył superpuchar.

Podczas rozgrywek 1964/1965 Díaz zdobył ze swoją drużyną swój siódmy i zarazem ostatni tytuł mistrza Meksyku oraz szósty superpuchar. W sezonie 1966/1967 zanotował ze swoją drużyną ostatnie osiągnięcie; dotarcie do finału krajowego pucharu. Ogółem barwy Chivas reprezentował przez trzynaście lat, zdobywając w tym czasie aż piętnaście trofeów i jest uznawany za jedną z największych legend w historii klubu[2]. W 1968 roku odszedł do Club León, gdzie spędził dwa sezony, jednak nie potrafił nawiązać do sukcesów odnoszonych w barwach swojej poprzedniej drużyny. W późniejszym czasie, również bez osiągnięć, występował w Club Jalisco z siedzibą w Guadalajarze, gdzie z powodu problemów z zarządem zespołu spędził tylko rok. Ogółem w najwyższej klasie rozgrywkowej rozegrał ponad 500 meczów, zdobywając w nich około 75 goli[4]. Karierę piłkarską zdecydował się zakończyć w wieku 34 lat jako zawodnik drugoligowego Club Naucalpan.

Díaz był opisywany jako elegancko grający, zwinny i obdarzony świetnym dośrodkowaniem oraz balansem ciała skrzydłowy, potrafiący zmylić przeciwnika nawet prostym zagraniem. Bardzo dobrze wykonywał stałe fragmenty gry; wiele bramek padało po jego centrach z rzutów wolnych i rożnych. Ze względu na świetną kreatywność i zmysł taktyczny był ekspertem w konstruowaniu akcji swojego zespołu, dzięki czemu z biegiem czasu został przesunięty z bocznej flanki na pozycję środkowego pomocnika, gdzie występował w późniejszych latach swojej kariery[4]. Uznaje się go za legendę meksykańskiej piłki i jedną z największych gwiazd rodzimego futbolu lat sześćdziesiątych[1]. Jeszcze w czasach swojej gry w piłkę, w latach 1968–1970, z ramienia Partii Rewolucyjno-Instytucjonalnej pełnił funkcję burmistrza swojego rodzinnego miasta Acatlán de Juárez[5].

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W 1960 roku Díaz został powołany przez selekcjonera Ignacio Trellesa na Mistrzostwa Panamerykańskie, podczas których zadebiutował w reprezentacji Meksyku; 19 marca w wygranym 3:0 meczu z Kostaryką, w którym strzelił także swojego pierwszego gola w kadrze narodowej. Jego drużyna zajęła natomiast trzecie miejsce w tych rozgrywkach. W późniejszym czasie występował w udanych dla jego zespołu eliminacjach do Mistrzostw Świata 1962, podczas których wpisał się na listę strzelców w USA (3:0). W 1962 roku znalazł się w składzie na Mistrzostwa Świata w Chile, gdzie miał niepodważalną pozycję w wyjściowym składzie, rozgrywając wszystkie trzy spotkania; z Brazylią (0:2)[6], Hiszpanią (0:1)[7] i Czechosłowacją (3:1)[8]. Ponadto zdobył także wyrównującą bramkę w ostatnim z wymienionych meczów, który był zarazem pierwszym zwycięstwem kadry Meksyku w historii mundiali[1]. Mimo to wraz ze swoją ekipą zakończył swój udział w światowym czempionacie już w fazie grupowej. W 1963 roku został powołany przez węgierskiego szkoleniowca Árpáda Fekete na Mistrzostwa CONCACAF, gdzie również wystąpił we wszystkich trzech konfrontacjach, strzelając dwa gole w pojedynku z Jamajką (8:0), lecz jego kadra odpadła z tego turnieju już w pierwszej rundzie.

Kilka miesięcy później Díaz wziął również udział w zakończonych powodzeniem eliminacjach do Mistrzostw Świata 1966, w których strzelił pięć bramek; trzy w meczu z Jamajką (8:0) oraz po jednej z Hondurasem (1:0) i USA (2:0). W 1965 roku znalazł się w składzie na kolejne Mistrzostwa CONCACAF, gdzie zagrał we wszystkich pięciu spotkaniach i zdobył gola w konfrontacji z Salwadorem (2:0), a jego drużyna triumfowała ostatecznie w tych rozgrywkach. W 1966 roku został powołany przez Trellesa na Mistrzostwa Świata w Anglii, podczas których podobnie jak przed czterema laty był podstawowym graczem swojej kadry i rozegrał wszystkie trzy mecze; z Francją (1:1)[9], Anglią (0:2)[10] i Urugwajem (0:0)[11], tym razem nie zdobywając bramki, a Meksykanie znów odpadli z mundialu w fazie grupowej. W 1968 roku strzelił otwierającą wynik bramkę w niezwykle prestiżowym meczu towarzyskim z Brazylią (w składzie między innymi z Pelé, Jairzinho, Carlosem Alberto czy Rivelino), rozegranym 31 października na Maracanie, które zakończyło się ostatecznie zwycięstwem jego zespołu wynikiem 2:1 i był to pierwszy w historii triumf Meksykanów nad Brazylijczykami w oficjalnym meczu międzypaństwowym[12].

W 1970 roku Díaz został powołany przez trenera Raúla Cárdenasa na Mistrzostwa Świata w Meksyku, będące już trzecim mundialem, w którym wziął udział. Tam był najbardziej doświadczonym wiekowo zawodnikiem swojej drużyny, lecz ku powszechnemu zaskoczeniu pełnił zaledwie rolę rezerwowego, pojawiając się na boisku tylko w ostatnim spotkaniu, ćwierćfinale z Włochami (1:4)[13]. Meksykanie, pełniący wówczas rolę gospodarzy, po raz pierwszy w historii na mistrzostwach świata zdołali wyjść z grupy, w której zajęli drugie miejsce, lecz odpadli z mundialu zaraz potem, w ćwierćfinale. Sam Díaz, dla którego był to ostatni występ w kadrze narodowej, swój bilans reprezentacyjny zamknął ostatecznie na 68 rozegranych meczach, w których strzelił szesnaście bramek.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Leyendas del futbol mexicano. “El mariscal de campo”: Isidoro “Chololo” Díaz. Primero y Dos, 8 lipca 2011. [dostęp 2014-02-11]. (hiszp.).
  2. a b Isidoro "El Chololo" Díaz. ChivasPasión, 1 marca 2009. [dostęp 2014-02-11]. (hiszp.).
  3. Sergio Luis Rosas: Recuerdos del Ayer. El Siglo de Torreón, 2 listopada 2011. [dostęp 2014-02-11]. (hiszp.).
  4. a b Enrique Ballesteros: Chololo y diez más. El Otro Lado del Balón. [dostęp 2014-02-11]. (hiszp.).
  5. Francisco Morales Aceves: Chololo. OEM, 10 stycznia 2011. [dostęp 2014-02-11]. (hiszp.).
  6. Brazil - Mexico 2:0 (0:0). FIFA. [dostęp 2014-02-11]. (ang.).
  7. Spain - Mexico 1:0 (0:0). FIFA. [dostęp 2014-02-11]. (ang.).
  8. Mexico - Czechoslovakia 3:1 (2:1). FIFA. [dostęp 2014-02-11]. (ang.).
  9. France - Mexico 1:1 (0:0). FIFA. [dostęp 2014-02-11]. (ang.).
  10. England - Mexico 2:0 (1:0). FIFA. [dostęp 2014-02-11]. (ang.).
  11. Uruguay - Mexico 0:0. FIFA. [dostęp 2014-02-11]. (ang.).
  12. Carlos Barrón: Los recuerdos de una hazaña del Tri en el Maracaná. Excélsior, 19 czerwca 2013. [dostęp 2014-02-11]. (hiszp.).
  13. Italy - Mexico 4:1 (1:1). FIFA. [dostęp 2014-02-11]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]